Youkai Ningen Bem

 Czym jest życie, a czym jest śmierć? Jak to jest zakochać się, założyć rodzinę i dzielić z nią wspólnie wszystkie radości i smutki? Na te pytania szukają odpowiedzi główni bohaterowie, którzy mają jedno marzenie- stać się ludźmi.

Typ: serial

Ilość odcinków: 10

Czas trwania: 50 minut

Gatunek: przygodowy, fantasty

Rok: 2011

Kraj: Japonia

Reżyseria: Shunsuke Kariyama, Noriyoshi Sakuma

Scenariusz: Masafumi Nishida

Obsada: Kazuya Kamenashi, Anne Watanabe,

Fuku Suzuki, Kazuki Kitamura i inni.

 

Bem [Kazuya Kamenashi], Bera [Anne Watanabe] i Bero [Fuku Suzuki] nie są ani ludźmi ani zwierzętami- tak naprawdę, nikt [łącznie z nimi] nie wie, czym tak naprawdę są. Pomimo potwornego wyglądu, mają dobre usposobienie i w miarę swoich możliwości starają się pomagać ludziom- wierzą, że to pomoże, aby pewnego dnia również nimi się stali. Jak na razie jedynie udaje im się przyjmować w miarę ludzką postać, jednak pod wpływem emocji wracają do swojej pierwotnej postaci. Jedynymi poszlakami w poznaniu prawdy jakie mają w posiadaniu to laska i stary wycinek z gazety. Przypadkowo, na swej drodze spotykają detektywa Natsume[ Kazuki Kitamura], który postanawia im pomóc, a jednocześnie rozwiązać sprawę pewnego wypadku sprzed pięciu lat. Całą sprawę komplikuje tajemniczy mężczyzna, który za pomocą zielonej mazi, budzi w ludziach ich głęboko skrywane zło.

Drama ma dość popularny ostatnio charakter epizodyczny, tudzież w każdym odcinku inna sprawa i inne postaci drugoplanowe. Z tym, że Youkai Ningen Bem z pewnością nie może się poszczycić rozbudowaną specyfiką postaci i wszystko wydaje się być zrobione na jedno kopyto i to nie takie ładne kopyto. W zasadzie praktycznie każdy z nich jest jakimś tam potencjalnie dobrym człowiekiem, któremu w przeszłości stała się mniejsza lub większa krzywda. A kiedy spotykają na swej drodze pana, który ma ręce pełne zielonej mazi, automatycznie stają się źli i tym samym chcą ukarać konkretną osobę lub grupę, która się do ich nieszczęścia przyczyniła. I tak się kręci koło. Na pierwszoplanowe postaci też nie ma co specjalnie liczyć. Bem jest niesamowicie zamknięty w sobie i chodzi z przybitą miną, jakby mu dopiero co kot zdechł, Bero to po prostu słodki dzieciak, Natsume zaś jak do rany przyłóż- największy okaz miłosierdzia, chodzący po tym świecie.  Z  całej trójki potworów, to jedynie Bera wydaje się wykazywać jakikolwiek dynamizm w rozwoju postaci.  

Kto widział choć trochę japońskich produkcji, powinien już wiedzieć, że ich efekty specjalne nie powalają specjalnie na kolana, a razi to zwłaszcza w seriach fantasty, które wprost leżą na podłodze i tupią nogami i rękami ze złości, by tylko doprosić się chociaż troszkę większego dopieszczenia. Przyczyną tego jest po prostu skromny budżet jakim zazwyczaj ekipa dysponuje i albo pozostaje się do tego przyzwyczaić, albo po prostu omijać tego typu produkcje szerokim łukiem. Ja już osobiście jestem na to uodporniona i nie przeszkadza mi nawet to, że potworna strona głównych bohaterów wygląda naprawdę abstrakcyjnie, a zielona maź jakby była namalowana w jakimś tanim programie graficznym. Z początku nawet mnie to trochę śmieszyło, potem nawet przestałam na to zwracać na uwagę. Jedynie co mi się rzuciło w oczy, to fakt, że przy każdej przemianie ich ubrania ulegały zniszczeniu [ i nawet po powrocie do ludzkiej formy mieli je w strzępach], to zmianie sceny znowu mieli je na sobie, jak gdyby niby nic. No, chyba, że mieli pełną szafę takich samych ubrań? Podobnie jak to, że nikt specjalnie nie zwrócił uwagi na to, że ich stroje są- delikatnie mówiąc- trochę specyficzne. Rozumiem, że Japończycy są przyzwyczajeni na swój sposób do pewnego rodzaju dziwactw, ale czy w tamtym kraju naprawdę nikogo  nie dziwi kobieta, która chodzi w sukni coś a’la Ania z Zielonego Wzgórza? Albo facet w skórzanych spodniach i siwych włosach? Nie wiem, może jest to na siłę szukanie dziury tam gdzie jej nie ma, jednak moja uwaga ciągle się na tym skupiała. Jeśli chodzi o soundtrack to nie ma się co spodziewać czegoś wyjątkowego, bo nie przyłożono się do niego jakoś specjalnie. Opening przypominający na kształt coś w stylu amerykańskich komiksów jest nawet ciekawie wykonany, ale piosenka śpiewana przez odtwórców głównych ról już za to z nóg nie powala. Oprócz jakiegoś brzdękolenia, pojawia się utwór BIRTH, zespołu KAT-TUN, pełniący funkcję endingu. 

Przyznam, że kiedy po raz pierwszy przeczytałam o tej dramie, to wcale nie zamierzałam jej oglądać, bo to raczej nie moje klimaty. Później kiedy jednak dowiedziałam się, że główną rolę gra Kazuya Kamenashi pomyślałam sobie „a może jednak?” i pomimo mało zachęcającego opisu, zabrałam się za pierwszy odcinek. Nie, żebym była jakąś wielką fanką Kame- ba, nawet jeszcze nie miałam okazji widzieć go na ekranie, dlatego po Youkai Ningen Bem sięgnęłam, żeby się w końcu z jego grą aktorską zapoznać.  Ogólnie na obsadę nie mogę narzekać, ale trochę przerażała mnie jego ciągle posępna mina [ na razie jestem w stanie zrozumieć, że to po prostu taka specyfika postaci], podobnie jak przykrótkie spodnie i różowe skarpetki, które zmuszony był nosić Kazuki Kitamura. Dodać mogę jeszcze również, że Fuku Suzuki jest naprawdę słodki i poradził sobie dużo lepiej od niektórych starszych kolegów, ale to ostatnio przywara większości młodych aktorów. I jak to przypada na tego typu dramy, przewija się mnóstwo aktorów drugoplanowych, m.in. Tetsushi Tanaka [ Bloody Monday] czy Takumi Saito [ Boys Love].

Może i Youkai Ningen Bem podejmuje ważne kwestie egzystencjonalne, takie jak życie ludzkie i szukanie jego sensu, sprawy przemijania i śmierci,  ale takie wkoło Macieju sprawia, że każdy odcinek po piętnastu minutach zaczyna się robić po prostu nudny, bo i tak wiadomo, co zaraz się wydarzy. Główny wątek też jakoś niespecjalnie mnie zainteresował, a zakończenie kompletnie zirytowało i dało do zrozumienia, że czas poświęcony na tą serię był czasem straconym. Raczej nie polecam, chyba że jedynie fankom Kame, które są w stanie obejrzeć nawet największy chłam, by jedynie popatrzeć się na swojego ulubieńca. Do reszty- jeśli chcecie zmarnować czas, lepiej marnujcie go na coś innego.

Moja ocena: 5+/10

ZWIASTUN: