Koizora TV

 Co może wyniknąć z miłości pomiędzy spokojną nastolatką i młodym buntownikiem, jak nie same nieszczęścia? Krótko mówiąc, serialowa wersja historii o najbardziej tragicznej miłości wszech czasów, przy której wymiękają nawet Romeo i Julia. 

  
Typ: serial

Ilość odcinków: 6
Czas trwania: 50 minut
Gatunek: dramat, romans
Rok: 2008
Kraj: Japonia
Reżyseria: Natsuki Imai, Ayato Matsuda, Ayato Matsuda
Scenariusz: Mutsuki Watanabe
Obsada: Elena Mizusawa, Koji Seto, Haru,
Aoi, Shoei Miura, Abe Tsuyoshi i inni.

Mika Tahara [ Elena Mizusawa] pewnego dnia znajduje w bibliotece telefon komórkowy. Zauważając, że przyczepiony do niego miś ma naderwaną łapkę, postanawia ją przyszyć. Fakt ten obserwuje właściciel telefonu- Hiroki „Hiro” Sakurai [Koji Seto] przez co, na miejscu zakochuje się w dziewczynie. I nawet przy następnym spotkaniu skrada jej pocałunek. Z czego Mika jest niespecjalnie zadowolona [ bowiem to był jej pierwszy pocałunek], niewybrednie wygarnia mu co o tym myśli i stara się za wszelką cenę zapomnieć o tej sytuacji, jednak uniemożliwia jej to Hiro, który ciągle ją nachodzi. I tak się zaczyna ta miłość- dla jednych, najpiękniejsza na świecie, dla drugich, najbardziej wydumana.
Całość wręcz cierpi na brak jakiegoś wyrazistego bohatera. Mika jest tak spokojna i cicha, że prawie przezroczysta, Hiro z kolei tak miły, że wcale nie jest słodki, a po prostu mdły. Chociaż, trzeba przyznać, że był trochę mniej przeidealizowany, niż jego filmowy pierwowzór. Chociażby wtedy, kiedy odstawiał sceny niepohamowanej zazdrości o Mikę, można było chociaż na chwilę popatrzeć na niego, jak na chłopaka z krwi i kości, a nie Kena wyciągniętego dopiero co z pudełka. Dramowa Mika zaś była kompletnie bez wyrazu. Była chyba najnudniejszą główną bohaterką z jaką miałam do tej pory styczność. Ot, zwykła dziewczyna, co z tego że musiała skakać przez milion przeszkód w swoim życiu, jak i tak dalej, pozostała taka jaka była na początku. Pomimo, że akcja jest rozciągnięta na kilka lat, charakter żadnej z postaci nie ulega metamorfozie, ani nic w tym stylu. Równie dobrze mogli to wcisnąć w jeden tydzień, skoro realizm i tak uciekł z płaczem do lasu.

Film niewątpliwie góruje nad dramą, jeśli chodzi o obsadę biorąc pod uwagę aktorów wcielających się w główne postaci. Zarówno Elenie i Kojiemu mogę zarzucić to samo- że grali, jakby mieli wsadzony kij… no wiadomo gdzie. W każdym bądź razie, zupełnie nie było czuć tej chemii pomiędzy nimi, co jakby nie patrzeć, w romansach powinno być sprawą priorytetową. Dodatkowo, Koji z tą fryzurą, wyglądał jakby miał zaawansowane wodogłowie i wręcz komicznie wyglądało to w kamerze. Z kolei, bardziej do gustu przypadli mi aktorzy ról drugoplanowych. Shohei Miura z kolczykami na twarzy wyglądał bardziej cool, aniżeli jego poprzednik, Aoi Nakamura [Beck], mający jedynie postawione na żel włosy. Haru, która grała zarówno w jednym jak i w drugim, to w dramie, grając Saki, wypadła lepiej, jakoś wredny wyraz twarzy bardziej jej pasował. Również Abe Tsuyoshi [ Hana Yori Dango] przypodobał się mi się bardziej w roli Yuu, niżten wcześniejszy.

Krótko mówiąc, drama zawiera praktycznie tą samą fabułę co film, powstała w końcu po fenomenie jaką wywołała wersja kinowa, z tą różnicą, że akcja została rozciągnięta na sześć odcinków [ całe szczęście tylko na tyle, albo i aż na tyle.], stąd pojawiło się trochę więcej zapychaczy dziur, same zmiany w całości, były dość malutkie, jak to, że Hiro musiał się wysilać pięć minut dłużej, żeby zdobyć Mikę. Zrezygnowano chyba wyłącznie z gwałtu, skończyło się jedynie na prawie pobiciu Miki, bo Hiro zdążył wkroczyć do akcji. Ale za to wprowadzono jakieś animozje pomiędzy Hirokim, a rodzicami dziewczyny, którzy w żaden sposób nie chcieli zaakceptować związku swojej córki. Pomijając już Hiro i Yu, znanych z filmów, był jeszcze inny kandydat do serca Miki- Tatsuya, [ Kento Nagayama], który jednak szybciej zniknął, aniżeli się pojawił. Dużo szybciej również ujawnia się fakt, że Hiro choruje; szczytem kiczu była dla mnie scena pogrzebu [ mogli już sobie oszczędzić chociażby ten lament i otwartą trumnę] i późniejszą próbę Miki skoku z mostu. Jednocześnie pozostaje mi się przestać dziwić, że zawsze gdy w dramach, filmach ktoś umiera to jego przyjaciel/chłopak/dziewczyna zwykle zostaje pięlegniarką/ pielęgniarzem i cała jego praca polega na wspominaniu zmarłej osoby. Jako, że mam w zwyczaju kończyć, to co zaczynam oglądać, to w przypadku Koizory to była niemalże syzyfowa praca, już nie pamiętam, kiedy ostatni raz się tak wynudziłam na jakiekolwiek dramie, zwłaszcza japońskiej i oczekiwałam z niecierpliwością, kiedy to się w końcu skończy. 

Jak dla mnie, pomysł z próbą przedstawienia tej historii w wersji kilkuodcinkowej zupełnie nietrafiony; nie, po prostu źle wykonany. Za dużo skupiania się na głównych bohaterach, chociaż co z tego, jak pozostali płytcy jak sadzawka, przez co nudni, a ostatecznie irytujący. Gdyby dano drugoplanowym postaciom trochę czasu więcej, może by wyszło z tego coś lepszego, a tak pozostaje jedynie, załamywać ręce, łapać się za głowę, a w ostateczności uciekać z krzykiem. Co mnie dziwi, drama ma naprawdę wielu swoich fanów, mnie jakoś ten przedramatyzowany klimat nie porwał ani trochę. Przyznam, że już dużo bardziej widział mi się film, chociaż jakby nie patrzeć, to jedna i ta sama historia. Nie polecam ani trochę- wierzcie mi na słowo, szkoda na to czasu.

Moja ocena: 4/10