Buzzer Beat

 On jest zawodowym koszykarzem, któremu wyraźnie brak pewności, co źle się odbija na jego grze. Ona to początkująca skrzypaczka, która biega od przesłuchania do przesłuchania, a w efekcie ciągle pracuje na pół etatu w księgarni. Oboje mają marzenie, by odnieść wielki sukces. I nawet nie wiedzą o tym, że ich drogi ciągle się krzyżują. Zwykły przypadek czy już przeznaczenie? 

Typ: serial
Ilość odcinków: 11
Czas trwania: 50 minut
Gatunek: dramat, romans, sport
Rok: 2009
Kraj: Japonia
Reżyseria: Kozo Nagayama, Masaki Nishiura
Scenariusz: Mika Omori
Obsada: Tomohisa Yamashita, Keiko Kitagawa, Saki Aibu, Junpei Mizobata, Nobuaki Kaneko, Hideaki Ito i inni.

Riko Shirakawa [Keiko Kitagawa] pomimo skończenia muzycznej szkoły, nie może znaleźć pracy w żadnej orkiestrze. Naoki Kamiya  [Tomohisa Yamashita], od trzech lat gra zawodowo w kosza, ale przez brak pewności, ostatnio idzie mu coraz gorzej. Któregoś dnia, przez przypadek gubi komórkę w autobusie, których jechała również Riko wraz ze swoją przyjaciółką Mai [Shihori Kanjiya]. Chcąc zwrócić ją właścicielowi, poznaje Kawasakiego [Hideaki Ito]- trenera drużyny Naokiego, który przyszedł w jego imieniu odebrać. telefon. Gdy Naoki pierwszy raz oficjalnie spotyka Riko, jeszcze nie wie, że to nowa dziewczyna jego trenera, ona zaś, że to jego telefon znalazła w autobusie. Wszystkie szczegóły  stopniowo zaczynają wychodzić na światło dzienne, przez co powoli zakochują się w sobie.  By jednak nie było zbyt idyllicznie, na drodze ich szczęścia stoi zakochany po uszy w Riko, Kawasaki oraz dziewczyna Naokiego- Natsuki [ Saki Abu], która jednak zdradza swojego chłopaka z nowym członkiem drużyny.
Jeśli chodzi o główną bohaterkę, najbardziej cieszy to, że udało się wyrwać nieco ponad schemat typowy dla dziewuszek przybywających z prowincji do wielkiego miasta, by spełnić swoje marzenia. Była pozbawiona charakterystycznej ślamazarności i chociaż szło się jej głównie pod górkę, wylała naprawdę niewiele łez w stosunku do innych dramowych bohaterek. Momentami niezbyt rozgarnięta [ zwłaszcza jeśli chodziło o sprzątanie], ale uparcie dążyła do spełnienia swoich marzeń. A co najlepsze, nie zdążyła mnie zirytować- co, patrząc na ostatnie czasy, jest prawdziwym sukcesem. Naokiego najpierw uważałam za świetnego faceta, później ta jego flegmatyczność zaczęła mnie nudzić, a ostatecznie wkurzać. Owszem, która dziewczyna nie chciałaby chłopaka, który by się o nią cały czas troszczył, pomagał jej sprzątać i dla niej gotował? Ale jakoś w tym wszystkim brakowało większej energii- jak dla mnie, on był po prostu za miły. Ja osobiście bardziej preferuję podczas oglądania tych nieokrzesanych typów, wtedy wartość rozrywki jest dla mnie nieco większa. To co mi się najbardziej w nim nie podobało to, to, że później tak okłamywał Riko. Nie jestem przekonana do kłamania dla „dobra” drugiej osoby- jak dla mnie ma to wręcz odwrotny skutek i tylko potrafi zniszczyć zaufanie. Najbardziej kolorową postacią była chyba Mai [- tak postrzelonej postaci [ oczywiście w pozytywnym znaczeniu tego słowa], jeszcze okazji nie miałam widzieć, ale wnosiła ze sobą naprawdę sporo kolorów, podobnie jak ciapowaty Shuji [Junpei Mizobata]. Trener zaś był dla mnie kompletnie bezpłciowy, a wręcz mdły, że aż się niedobrze robiło. Chyba jedyną jego zaletą było to, że nie robił Naokiemu problemów z racji, że przez niego, Riko go nie pokochała. 

Nie mogło oczywiście zabraknąć typowego, czarnego charakteru- w tym przypadku, padło na Natsuki. Mnie z jednej strony żal było patrzeć na jej dwulicowego zachowanie, z drugiej strony troszkę potrafię ją zrozumieć. Oczywiście, w żaden sposób nie popieram tego, że zdradzała Naokiego z tym nowym z drużyny, Yoyogim [Nobuaki Kaneko] i nawet jeśli Kamiya nie spełniał jej oczekiwań, to nie było rozsądne zachowanie. Skoro chciała faceta, który dałby jej     mocne oparcie, mogła po prostu z nim zerwać.
Generalnie z obsady jestem zadowolona. Keiko Kitagawa [ Dear Friends, Paradise Kiss] już od niepamiętnych czasów jest moją ulubioną aktorką- może się to nieco wiązać ze zwykłym sentymentem, bo z nią widziałam moją pierwszą w życiu dramę i uważam ją za jedną z tych bardziej utalentowanych. Ze znanych mi z Pretty Guardian Sailor Moon, pojawiła się również Ayaka Komatsu, ale na szczęście w roli tak małej, że nie widać tego, jak bardzo jest drewniana.  Do Yamapiego podchodziłam na początku nieco z rezerwą, bowiem w Stand Up!! jego gra pozostawiała wiele do życzenia, a w tym przypadku zostałam mile zaskoczona. Całkiem zgrabnie udało mi się pociągnąć rolę takiego miłego chłopaka z sąsiedztwa. Chemia pomiędzy tą dwójką została nawiązana, a scena, kiedy się całowali była wielokrotnie przeze mnie oglądana- pozwolili mi odzyskać wiarę, że japońscy aktorzy jak chcą, to potrafią się porządnie całować. Jeśli chodzi o Nobuakiego, jedyne co mi się nie podobało w nim, to jego koszmarna fryzura- jego włosy wyglądały, jakby co najmniej z pół roku nie widziały wody i szamponu.

Krótko mówiąc, jedna z nielicznych japońskich dram, w czasie której nie ziewałam z nudów i nie patrzyłam co chwilę, ile jeszcze do końca odcinka. Nie mam się nawet gdzie specjalnie przyczepić do fabuły. Zabrakło smętnych wewnętrznych przeżyć, płaczu po kątach i na środku ulicy, a już prawdziwym ewenementem jest to, że nikt się nie wywrócił przez własne nogi w czasie biegu. Nie znam się praktycznie na koszu, więc nie mi oceniać, na ile dobre było pokazywanie gry pod względem technicznym. Piosenka przewodnia Ichibu to Zendu w wykonaniu B’z- zarówno w wolniejszej wersji jak i tej z openingu wpadła mi w ucho na tyle, że do tej pory nucę sobie ją cały czas pod nosem. W ogóle,  sama czołówka reprezentowała się całkiem dobrze pod względem wizualnym. Oprócz tego pojawiło się mnóstwo klasycznych utworów wykonywanych na skrzypcach. 

 Buzzer Beat nie jest żadną nowinką- ot, kolejna historia, że warto mieć marzenia, bo jak będziesz wystarczają do tego dążyć, któregoś dnia na pewno się spełnią. Zakończenie również nie było żadnym specjalnym zaskoczeniem, czego jednak wymagać po tego typu seriach, jak nie happy endu.  Myślę, że jest to jedna z tych popularnych serii, którą widział już praktycznie każdy, kto  chociaż jedną nogą stoi w azjatyckim kinie. Tym, którzy jeszcze nie mieli takiej okazji, pozostaje mi jedynie gorąco Buzzer Beat polecić.

Moja ocena: 8/10