Dear Friends

Kim jest przyjaciel? Kimś potrzebnym czy tylko zawadą? Kimś kto pomaga i powstrzymuje przed robieniem głupot, kimś kto zawsze poradzi, kimś bardzo cennym czy tylko kimś, kogo się wykorzystuje dla wygody? Czy aby przyjaciel na pewno jest potrzebny?- właśnie na te pytania próbują odpowiedzieć sobie bohaterki dramy „Dear Friends”. 

Typ: Film pełnometrażowy

Czas trwania: 114 min.
Gatunek: Dramat
Kraj: Japonia
Rok: 2007
Reżyseria:  Kazuyuki Morosawa

Scenariusz: Kazuyuki Morosawa, Uiko Miura
Obsada:  Kitagawa Keiko,  Motokariya Yuika, Kikawada Masaya

Dear Friends był pierwszym japońskim filmem pełnometrażowym z jaim miałam styczność jakieś 2-3 lata temu i mam do niego pewien sentyment, dlatego obejrzałam go ponownie, by móc mu poświęcić swoją pierwszą recenzję. Sama drama zainteresowała mnie ze względu na grającą tam Kitagawę Keiko, którą miałam okazję wcześniej widzieć w Sailor Moon Live Action i gdzieś na forach o tym serialu pisali o Dear Friends, wyrażając się o tym w samych superlatywach, namawiając koniecznie do obejrzenia, nie mogłam więc tego nie zrobić.

Głównym ośrodkiem jest tutaj Rina  (Kitagawa Keiko)- młoda imprezowiczka, którą bardziej niż szkołę i rodzinę, interesują nieustające imprezy, alkohol  albo  seks gdzieś po kątach, a takie słowa jak „przepraszam „ czy „dziękuje” za nic w życiu nie przeszłyby jej przez gardło. Film ma również drugą stronę, którą jest koleżanka Riny ze szkoły i zarazem jej  całkowite przeciwieństwo- Maki (Motokariya Yuika)-dziewczyna nieśmiała, ale  wiecznie z uśmiechem na ustach, zawsze skora do pomocy.  Jak  więc to możliwe, że doszło do spotkania dziewczyn z dwóch tak różnych światów?  A no, któregoś dnia, sielankowe życie Riny przerywa przypadkowe omdlenie podczas jednej z imprez, co w efekcie skończyło się tym, że dziewczyna trafia do szpitala i nawet jeśli wisielczy humor jej nie opuszcza,  nic nie jest tak dobrze, jak wygląda. I wtedy na horyzoncie zjawia się Maki, która ku kompletnemu zaskoczeniu Riny, któreś dnia jak gdyby niby nic, odwiedza ją w szpitalu i nawet świadomość, że pacjentka nie jest zbytnio z tego zadowolona (łagodnie mówiąc), wcale jej nie zraża i ma czelność dalej to robić, a na każde pytanie „dlaczego?”, odpowiada po prostu „przecież jesteśmy przyjaciółkami!”.

Wyspecjalizowane i nietuzinkowe charaktery postaci, to nie jest to, czego można szukać  w tym filmie. Postawy bohaterek aż biją schematycznością, bo czy nie brakuje dziewczyn w innych dramach, takich jak opryskliwa Rina czy Maki, gotowa nawet wynieść słonia z płonącego domu, byle tylko móc komuś udzielić pomocy? Mimo tej widocznej otwarcie szablonowości, wywołują jakieś emocje u widza i nawet to nie przeszkadza, chociaż z góry wiadomo, jaki będzie efekt końcowy.

Istotną zaletą tego filmu z pewnością jest idealne niemalże idealne odzwierciedlenie życia dużej ilości nastolatków, nie tylko w Japonii, ale w większości rejonów świata. Rozumie się przez to seks na prawo i lewo, imprezy, alkohol czy inne używki, co praktycznie nie istnieje w większości dram ( kontakty cielesne zwykle ocierają się tylko o pocałunki czy przytulanki, tematyka seksu zwykle jest kompletnie pomijana) i nawet jeśli nie jest to pokazane w jakiś specjalnie obcesowy sposób, my wiemy, że to jest i zapycha nam w pewien sposób jakąś dziurę, która wytwarza się po obejrzeniu innych tytułów.

Aktorsko film stoi dobrze. Zarówno Keiko jak i Yuika wypadły całkiem dobrze i wiarygodnie, co jest na tyle ważne, że ta drama dla ich obu była praktycznie początkiem przygody filmowej. Co mnie najbardziej w obsadzie zaskoczyło, to Masaya Kikawada, którego wcześniej-  podobnie jak Keiko- kojarzyłam go  tylko z Sailor Moon Live Action i to na dodatek z roli nieco przygłupiego Motokiego, z początku przecierałam oczy z niedowierzania, gdy zobaczyłam go tutaj, w Dear Friends i to tak odmiennego, ale to chyba znaczy, że chłopak ma trochę talentu i nie szufladkuje się w jednej roli.

Muzyka jak najbardziej przypadła mi do gustu. Najbardziej chyba podobało mi się, że dali tutaj pokaz porządnej i zarazem znośnej muzyki dyskotekowej, zaś oszczędzili mi słuchania kociej muzyki, jaką w większości jest niestety od jakiegoś czasu, japoński pop. Owszem, to nie jest tak, że nie lubię takiej muzyki- słucham jej dość często, ale zwykle są to piosenki z anime, porządne piosenki, a nie pisk myszy o takich decybelach, że uszy wysiadają. Dzięki Bogu, Dear Friends pod tym względem mnie nie zawiodło i nawet końcowa, popowa (!) piosenka wpadła mi w ucho na tyle, że słuchałam ją kilkanaście razy.

Podsumowując,  wiele jest dram traktujących o ciężkiej chorobie, godzeniu się ze śmiercią, czy interakcji chorych z otoczeniem. Dobrych dram o tej tematyce można ze świecą szukać, często reżyserzy stawiają na płytkie emocje, mające potencjalnie wywołać u widza płacz. Dear Friends nie jest idealne. Trochę się dłuży, trochę nudzi, czasem nawet irytuje, a co u wrażliwszych ( jak ja na przykład), też powoduje odkręcenie się kraniku.  Mimo to, to nie jest film, który się ogląda, a potem myśli, co się ma na obiad. W przeciwieństwie do króciutkiej mangi, na podstawie której został stworzony, jest to lepsza, rozszerzona historia, której tak szybko się nie zapomina, a wręcz przeciwnie, skłania do chwilowej refleksji i próby odpowiedzenia sobie na pytania, zawartych na początku recenzji, a także zastanowienia się nad postawą bohaterki.

Ten film trzeba zobaczyć, nawet jeśli nie jest się specjalnym zwolennikiem takich filmów, chociażby po to, żeby się przekonać, że wbrew panującym stereotypom, azjatyckie kino to nie tylko przemoc i pornografia, ale coś z głębszym sensem.

Wrażliwym, radziłabym się zaopatrzyć w stos chusteczek. 

 Moja ocena: 7/10

ZWIASTUN: