Bokura ga Ita

Nowa szkoła, to niezwykle ważny etap w życiu młodego człowieka. Nowe znajomości, przyjaźnie, a czasem nawet i pierwsza miłość.  Właśnie coś takiego spotyka główną bohaterkę, która zakochuje się ze wzajemnością w najpopularniejszym chłopaku w klasie. A potem… rozchodzą się, schodzą, rozchodzą, schodzą, rozchodzą… A mówiłam już coś o tym, że się ciągle rozchodzą i schodzą?

Typ: Anime

Ilość odcinków: 26

Czas trwania: ok. 25 min

Gatunek: melodramat, romans, szkoła, okruchy życia

Rok: 2006

Kraj: Japonia

Reżyseria: Daichi Akitarou

Scenariusz: Ikeda Mamiko

Seiyu: Yazaki Hiroshi, Sasaki Nozomi,

Kawabuko Takuji, Nakayama Erika i inni.

Studio: ArtLand 

Takahashi Nanani rozpoczyna naukę w liceum. Poznaje tam niesamowicie popularnego Yano Motoharu, wiecznie otoczonego wianuszkiem kolegów. Z powodu jego uszczypliwości, początkowo nie przypada jej ani trochę do gustu. Jak to jednak bywa, im więcej czasu ze sobą spędzają, lepiej się poznają, tym bardziej się do siebie zbliżają, a ostatecznie zostają parą. Ale za chłopakiem ciągnie się niezbyt przyjemna przeszłość i jak się szybko okazuje, zamieszana jest w to  ich koleżanka z klasy i jednocześnie siostra byłej dziewczyny Yano- Yuri Yamamoto. Również jego najlepszy przyjaciel, Takeuchi zaczyna czuć do Nanami coś więcej aniżeli wyłącznie przyjaźń. To wszystko stopniowo wywraca do góry nogami całe  życie głównych bohaterów.

Gdy brałam się za oglądanie tej serii, kierowałam się głównie tym, że wiele osób uważa Bokura Ga Ita, uważa to za prawdziwy ewenement w gatunku shoujo, a ja znudzona oglądaniem podobnych serii, zrobionych jak od jednej kalki, pomyślałam sobie, czemu nie. Ale, albo jestem kompletnie ślepa i nie mogłam tej innowacji dostrzec, albo po prostu oglądałam jakieś inne Bokura Ga Ita. Jak dla mnie, to było zwykle, oklepane shoujo, na dodatek oparte na starych, utartych schematach; główna bohaterka, jako szara myszka, pozbawiona mózgownicy, przebojowy główny bohater z bolesną przeszłością i najlepszy przyjaciel,  obowiązkowo zakochany w jego dziewczynie. Przy bohaterach już będąc, mówiąc wprost- Nanami jest tak infantylna, że w kościach strzela. Zupełnie nie potrafiłam zrozumieć jej toku myślenia i dlatego nie dziwiło mnie to, że Yano sam się gubił i biedny nie wiedział, jak ma w końcu postępować. Coś zrobił- źle, nic nie zrobił- też źle. To ciągłe obrażanie się, robienie wyrzutów o byle pstro, coś w stylu, że najpierw na niego krzyczy, nie odbiera telefonów, a potem przez kilka odcinków z rzędu płacze, że Yano przestał dzwonić. 

I jak tu nie sfiksować? Owszem, na początku można to zrzucić na karby jej dość młodego wieku i faktu , że to był jej pierwszy chłopak, ale z drugiej strony, pod koniec serii, ma już prawie osiemnaście lat, a jej dziecinne zachowanie w ogóle się nie zmienia. Ale z drugiej strony i Yano nie był bez winy. Powiedziałabym, że o taki zapatrzony w siebie buc, który myśli, że wszystko kręci się wyłącznie koło niego. Może i to było spowodowane piętnem z przyszłości, ale ja to już dawno bym takiego gościa na cztery wiatry posłała. Tak naprawdę, jedyną postacią, która zaskarbiła sobie trochę mojej sympatii był Takeuchi. Pomimo tego, że był zakochany w Takahashi, nie pakował się na siłę z butami w jej życie, ale był dla niej oparciem w trudnych chwilach. Nie próbował również w podły sposób rozwalić jej związku z Yano, wiedząc, że skrzywdzi tylko tym ją samą oraz swojego najlepszego przyjaciela. Pomijając tę trójką, dłuższą chwilę zaskarbiła sobie jeszcze jedynie Yuri, więc jak się nie polubi głównych bohaterów, to oglądanie tej serii może stać się prawdziwą męczarnią, bo nawet nie ma specjalnie jak skupić swojej uwagi na kimś innym.

Pierwszą poważną wadą Bokura Ga ita, jest zbyt duża ilość odcinków, bo akcji w nich jest tyle, że spokojnie można by to można było zmieścić w o połowę mniejszej liczbie. W efekcie, większość epizodów opiera się na schemacie ciągłego roztrząsania tego, co już się wydarzyło i emocjonalnych wywodów głównej bohaterki. Przyznam, że chociaż najbardziej rajcują mnie pościgi, wybuchy, zagadki, tajemnice, ale czasem naprawdę lubię sobie obejrzeć takie nieśpieszne, refleksyjne serie, ale błagam, no ile można? Doprawdy, ja jeszcze nie mam takiej sklerozy, by trzeba było mi przypominać co chwila, co wydarzyło się trzy odcinki temu, dziesięć minut temu i trzy sekundy temu. To jest tak trochę, jak z Modą na Sukces, gdzie można pominąć ze sto odcinków, a i tak się będzie wiedziało, o co się rozchodzi, bo nic ciekawego się w międzyczasie nie wydarzy. Jak bym wcześniej wiedziała, że tak będzie, to bez wyrzutów sumienia przeskoczyła z kilka odcinków, a tak to…

Drugą poważną wadą jest grafika. Już na pierwszy rzut oka widać, jak zapewnie niski budżet miała ta seria. Ale pomijając już braki w tłach, które były zastępowane latającymi bąbelkami, najbardziej irytujące jest to, że momentami bohaterom znika… jedno oko! Nie wiem, czy powodem tego były cięcia w budżecie [ ale czy domalowanie drugiego oka jest tak bardzo drogie?], czy narzucony z góry, zamysł artystyczny, ale momentami wygląda to naprawdę makabrycznie. Czasem wręcz postaci wyglądają jak stado cyklopów, a ponoć w gatunku nie występuje takie pojęcie, jak fantastyka. Ale pomimo złej grafiki, ceni się to, że bohaterowie mają naprawdę różnorodne ubrania i nie chodzą ciągle w tym samym, ba- Nanami na dodatek często zmienia fryzury. A szczególne w ostatnich odcinkach, w retrospekcjach widać, że również rysy bohaterów zmieniały się na przełomie tych trzech lat, w których zamknięta jest akcja. Mimo to, Bokura Ga ita broni chyba jedynie tylko muzyczna oprawa. Melancholijne ballady wykonywane przez trzy wokalistki- Mi, Sasaki Nozomi i Katou Idziumi. Tej ostatniej, szczególnie wpadła mi w ucho piosenka Kotoba oraz utwór wykonywany przez Sasaki- Merry go round. 

Tę serię oglądałam naprawdę z wielkim trudem i w efekcie trawiłam ją coś ponad cztery miesiące. Potem trzymało mnie już jedynie to, że dniach ma wyjść wersja live action, którą chcę obejrzeć ze względu na pewnych aktorów, a przed tych przydałoby się mieć jakieś pojęcie o pierwowzorze. Jeśli chcemy się już na siłę doszukiwać jakiś innowacji, na pewno jest nią zakończenie. Często jest tak, że kiedy anime powstaje na podstawie wciąż wychodzącej mandze, twórcy sami wymyślają swoje zakończenie, które często woła o pomstę do nieba. W tym przypadku, anime ślepo podąża za pierwowzorem i nie kończy się, jak podobne serie tego gatunku. Tak już podsumowując, w przypadku tej serii, radziłabym się nie kierować moją czysto subiektywną opinią na temat Bokura Ga Ita. Bo wiem, że jest sporo osób, które są wręcz zachwycone tym anime i pewnie wśród was znajdzie się nie jedna taka osoba. A to, że mnie zawarta tam dramaturgia nie wzruszyła ani trochę i prawie zaziewałam się na śmierć, jest tylko kwestią mojego być może spaczonego gustu. Polecam więc wypróbować to na własnej skórze, a nóż, okaże się, że właśnie dla was Bokura Ga ita będzie jednym z tych poruszających serce, romansów.

Moja ocena: 4+/10