No.6

Miasto No. 6 to istny raj na ziemi. Można spokojnie iść spać, bo wiadomo, że następny dzień będzie tak samo dobry jak poprzedni. Wszystko jest z góry zaplanowane, nie ma więc mowy o żadnej niespodziance.  Tyle, że ten raj to zwykła iluzja. Przekonuje się o tym główny bohater, który dosłownie w jednej chwili, z uprzywilejowanego obywatela, staje się wrogiem publicznym numer jeden.

Typ: Anime

Ilość odcinków: 11

Czas trwania: ok. 25 min

Gatunek: sci-fi, dramat, thriller

Rok: 2011

Kraj: Japonia

Reżyseria: Kenji Nagasaki

Seiyu: Yuki Kaji, Yoshimasa Hosoya, Kei Shindou, Kiyono Yasuno,

Rei Sakuma i inni.

Studio: BONES

Mieszkaniec No.6- Shion to nadzwyczajnie inteligentny dwunastolatek, przez co może korzystać ze wszelkich dobrodziejstw, jakie tylko może zapewnić mu miasto. Któregoś dnia, gdy otwiera okna podczas burzy, do jego domu zakrada się Nezumi- wyrzutek społeczny, ścigany przez organy władzy. Jednak Shion zamiast zadzwonić od razu na policję, jakby to zrobił każdy inny obywatel No.6, opatruje jego rany i częstuje gorącym posiłkiem. Ale następnego dnia po Nezumim nie ma ani śladu. Mija kilka lat. Shion w czasie wykonywania swojej pracy, znajduje trupa jakiegoś staruszka. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że jeszcze dzień wcześniej, facet był rześkim chłopem. Jak się okazuje, za tajemniczym zgonem stoją dziwne pszczoły odbierające ludziom całą energię, przez co starzeją się i umierają w przełomie zaledwie kilku sekund. Mimo to rząd zamiata całą sprawę pod dywan, a świadkowie znikają w niewyjaśnionych okolicznościach. Podobny los spotyka i Shiona, który nagle staje się wrogiem publicznym numer jeden i ma zostać eskortowany do zakładu karnego. Na jego szczęście, Nezumi pamiętał o jego przysłudze sprzed lat i pomaga mu uciec. Shion, zmuszony od teraz by żyć poza murami No.6, staje twarzą w twarz z brutalną rzeczywistością, w niczym nie przypominającej otaczającej go wcześniej sielanki. 

Wbrew krążącym powszechnie opiniom, No. 6 nie jest anime o tematyce shonen-ai [ chociaż niektóre sceny chciałyby mówić co innego]. Ciężko mi nawet powiedzieć, czy Nezumi w ogóle był tak naprawdę homoseksualistą. Ale w każdym bądź razie, osoby które lubią doszukiwać się homoseksualnych podtekstów pomiędzy ulubionymi bohaterami, będą miały naprawdę szerokie pole do popisu. Nie mogę się również zgodzić z opinią, że jest to seria kompletnie wyprana z emocji. Owszem, nie są one podane wprost na talerzu w postaci długich wewnętrznych wywodów, ale to nie znaczy, że w ogóle ich tam nie ma! Czasem trzeba się wysilić i postarać się poczytać trochę pomiędzy wierszami, by dostrzec to, co na pierwszy rzut oka jest niewidoczne. Z tego co pamiętam, Atsuko Asano- twórczyni pierwowzoru, wielokrotnie powtarzała, że gdy pisała swoją powieść, istotne było dla niej ukazanie sfery emocjonalnej pomiędzy głównymi bohaterami. I bynajmniej nie miała tutaj na myśli tego, żeby panowie wyłącznie się miziali i nie wychodzili poza łóżko, prysznic lub ewentualnie stół w kuchni, skończyło się na drobnych gestach. Tym samym chciała pozostawić otwarte pole czytelnikom, którzy mogli patrzeć na tą relację po swojemu.

Chociaż do tej pory miałam okazję zapoznać się zaledwie z czteroma tomami pierwowzoru, to wystarczy mi to, by wiedzieć, jak wielkie cięcia dotknęły fabułę w anime. Niby nie ma się co dziwić, bo książka zamyka się w dziewięciu tomach, a anime ma zaledwie jedenaście odcinków. Przez to poznajemy zaledwie kilka elementów składających się na uniwersum totalitarnego świata, ale i tak wybrane wątki zostały ściśnięte do absolutnego minimum, przez co akcja pędzi szybciej niż Shinkansen. Nie wspominając, że niektóre rzeczy biorą się po prostu z powietrza, jak chociażby dzieci, którym w wolnym czasie, Shion czytał książki. Cięcia dotknęły niestety również i bohaterów, którzy znacznie na tym ucierpieli. Shion z elokwentnego nastolatka, stał się postacią, która ma rzepę zamiast mózgu, a na dodatek w dosłownie w jednej chwili, z empatycznego dzieciaka, zmienia się w bezwzględnego zabijakę. Jego tupecik też uciekł gdzieś z zachodnim wiatrem. Chociaż Nezumi pozostał tym samym sarkastycznym i nieufnym gościem, to wszystkie jego najlepsze uszczypliwości usunięto. Chyba tylko jedynie przyjaciółka Shiona-  Safu zdołała wepchać się na pierwszy plan na trochę dłużej, niż w pierwowzorze.

Jak na studio Bones przystało, poziom graficzny prezentuje się naprawdę dobrze. Animacja jest płynna i pozbawiona mocno rzucających się w oczy wpadek. Już nie będę się czepiać tego, że No.6 posiada tą bolesną dla anime cechę- chodzi mi o to, że nie ważne czy leje, czy grzeje, bohaterowie na okrągło chodzą w jednym i tym samym. Chociaż opening przyjemnie prezentuje się dla oka, to już znacznie mniej przyjemnie dla uszu. Piosenka Spell wykonywana przez początkujący dopiero duet Lama,  brzmi jakby śpiewał ją kot rozjechany na ulicy, albo stary odkurzacz. Już dużo lepiej wypada ending- Rokutousei no Yoru, śpiewany przez Aimer, który  utrzymany w melancholijnym tonie.

Pomimo, że wiele recenzji ostrzega, by nie oglądać tej serii, bo po jedenastu odcinkach stłamszonej fabuły, czuje się tylko zawód, ja nie żałuję ani trochę, że poświęciłam swój czas na obejrzenie No. 6. Owszem po dwóch ostatnich odcinkach, które praktycznie nic nie wyjaśniły, a tylko namnożyły pytań i zakończeniu, które wprost błaga na kolanach o drugi sezon [ na który jednak nie ma co liczyć, jak wynika z zapowiedzi studia], czuję się jak dziecko, któremu lizak upadł w piasek. Ale dzięki temu anime, miałam okazję poznać to uniwersum, a tym samym, zapragnąć poznania pierwowzoru, który jest o niebo lepszy. Zabierając się za No. 6, najlepiej potraktować to jako przystawkę do dania głównego, którym jest książka. I chociaż samo anime nie jest najwybitniejszą produkcją, jaką widziałam, oceniam wysoko, bowiem to pierwsza od dłuższego czasu seria, którą oglądałam z nieukrywanym entuzjazmem i skupiałam się na tym, co się dzieje, a nie myślałam, ile jeszcze muszę się męczyć do końca. Obejrzeć owszem można, ale dużo bardziej polecam, by sięgnąć po pierwowzór.

Moja ocena: 7/10