The Empress

Kobieta potrafi być bardzo bezwzględna, zwłaszcza jeśli chodzi o zemstę. A ta powinna być wyjątkowo słodka. Ale kiedy okazuje się, że każdy chce się na każdym mścić,  to w efekcie od tej słodyczy aż zaczynają boleć zęby. A jak się jeszcze ciągle zgrzyta nimi z irytacji, to nie pozostaje nic innego, jak rzucić seans i iść od razu do dentysty.

Typ: serial

Ilość odcinków: 13

Czas trwania: 60 minut

Gatunek: dramat

Rok: 2011

Kraj: Korea

Reżyseria: Choi Do Hoon

Scenariusz: Choi Yoon Jung

Obsada: Jang Sin Yeong, Jeon Se Hong,

Gang Ji Seop, Choe Pillip i inni.

 

Seo In Hwa [Jang Sin Yeong] zostaje wyrzucona z renomowanej uczelni po tym, jak oskarża jednego z profesorów o molestowanie, a ten wszystkiemu zaprzecza. Wkrótce po tym, w wypadku ginie jej matka, ale odpowiedzialni za to ludzie nie ponoszą kary, ponieważ są wpływowymi biznesmenami. Zaś sama In Hwa, która zaciągnęła kredyt na operację matki, z powodu swojej niewypłacalności, zostaje sprzedana do podrzędnego klubu z hostessami. Zbiegiem okoliczności, poznaje prezesa Gong [Myung Kye Nam], który pomaga się jej dostać do prestiżowego Noble Klubu, gdzie wstęp ma tylko 1% koreańskiej elity. To umożliwia In Hwa wprowadzenie w życie swojego planu, jakim jest zemsta na wszystkich ludziach, którzy zrujnowali życie jej i jej matki.

The Empress to pasmo ciągłych potknięć. Jednym z nich jest chociażby konstrukcja postaci. Początkowo podobało mi się w In Hwa jej niezłomność w dążeniu do celu i to, że była w stanie się podnieść po tylu nieszczęściach, które ją spotkały. Ostatecznie doszło do tego, że ta jej wyniosła duma i nietrzymanie emocji na wodzach, w momentach kiedy by się przydało, zaczęła mnie po prostu niezmiernie irytować.  Nie mogło oczywiście zabraknąć dwóch adoratorów, szkoda tylko, że jeden bardziej bezpłciowy od drugiego.  Jeong Hyeok [Gang Ji Seop] to mężczyzna kompletnie bez wad, który zakochał się w In Hwa od pierwszego wejrzenia [ a raczej bezczelnego podglądania] i gotów był w każdej chwili skończyć za nią w ogień, a ostatecznie stłuc kilka pysków. Z kolei Park Hyeong Il [Choe Pillip]- któremu brakowało tylko blizny w kształcie błyskawicy, by wyglądał jak Harry Potter- najpierw odwraca się od In Hwa, a potem oczekuje nie wiadomo czego od niej. Jakby tego było, jest zwykłą bezwolną marionetką w rękach swojego wpływowego ojca. Chociaż nie powiem, w końcowych odcinkach zaskarbił sobie trochę mojej sympatii, kiedy ujawniły się przejawy 

jakiegoś charakterku. Jest i ta druga- Choe Yu Mi [Jeon Se Hong], z tą różnicą, że startuje do mężczyzny, którego akurat In Hwa ma głęboko w poważaniu. Ale to nie przeszkadza jej w tym, żeby wykopać pod nią parę dołków. Na dodatek tak irytująca [ a już zwłaszcza ten jej triumfujący śmiech], że chętnie by się ją wepchało pod jeden autobus z główną bohaterką. Do tego dochodzi jeszcze wierny kompan Jeong Hyeoka, Lee Yong Gyu [Lee Dong Hoon], bystry jak woda w klozecie i daje się oszukać chyba dosłownie każdemu. Niezmiernie irytująca przyjaciółka In Hwy- Na Hui [Hwang Eun Jeong]. Chociaż główną przyczyną mojej niechęci do niej nie jest sama postać, tylko aktorka, która się w nią wcielała. Niemalże doprowadzało mnie do szału to jej ciągłe strzelania oczami i wykrzywianie twarzy w niemożliwy sposób. Przesadna ekspresja zawsze gra mi na nerwach. Tak po przeczytaniu moich powyższych wywodów, sama się zastanawiam, czy był tam ktoś, kto mnie nie denerwował swoim zachowaniem, albo samą obecnością.  

Drugim potknięciem jest główna oś fabuły. Motyw zemsty jest już tak niemożliwie wyeksploatowany, że naprawdę ciężko jest natrafić na coś zajmującego, a The Empress na pewno takie nie jest. Jeśli ktoś liczy na jakieś zawiłe i emocjonujące gierki, mające na celu powolne zgnębienie przeciwników, nawet nie ma po co włączać tej dramy. Nie dość, że jej „zemsta” ledwo się zaczęła a już się skończyła, to zebranie potrzebnych haków było tak łatwe, jak kupowanie bułek w sklepie. Aż przeraża to, z jaką łatwością In Hwa zniszczyła swoich wrogów.  Jakby tego było mało, nagle okazuje się, że każdy ma do kogoś jakieś animozje i chce się na nim zemścić… Dodatkowo czułam się, jakbym zamiast dramatu, oglądała jakieś tani film kung fu z podróbką Bruce Lee. Doprawdy, nie było chyba ani jednego odcinka, w którym zabrakłoby efektywnym bijatyk, wyglądających coś na zasadzie, on jeden, ich piętnastu, on ma tylko rozwaloną wargę, oni leżą cali połamani. Zupełnie jak w amerykańskich filmach sensacyjnych, gdzie główny bohater rozwali z pół miasta, wybije całą mafię, nie mając nawet zadraśnięcia, a wszystkie kule w cudowny sposób go omijają. 

Zadziwiające jest, że jak na koreańską dramę +15 dość dużo mówiło się o seksie, bohaterowie nawet poszli ze sobą do łóżka, chociaż oczywiście zanim do tego doszło, In Hwa była cnotliwą dziewuszką, która przez dwadzieścia parę lat, czekała na tego „jedynego”. Ale Jakby tego mało, końcówka sprawiła, że miałam ochotę jedynie się rozpłakać. I w żadnym wypadku nie byłyby to  łzy wzruszenia… Nie mam pojęcia, kiedy ostatni raz miałam okazję widzieć tak wymuszony dramatyzm. Przy tym to nawet Koizora może się schować. Doprawdy, ten kto wpadł na pomysł stworzenia koreańskiego remake japońskiej dramy Jotei, porwał się tylko z motyką na słońce i efekcie wyszedł jeden, wielki klops. A ponoć japoński pierwowzór jest jeszcze gorszy, to aż boję się po niego sięgać i pewnie długo potrwa, zanim to zrobię.  Liczyłam na coś zajmującego, zwłaszcza, że ostatnio żywo interesowałam się tematyką host clubów, ale temat został tak spłycony, że równie dobrze mogli wymyśleć coś innego. Liczyłam na ciekawą intrygę, ale ciągłe machlojki bohaterów szybko stały się męczące. I wyszło tylko na to, że po prostu się przeliczyłam. Po obejrzeniu The Empress cieszę się jedynie z tego, że jakoś dobrnęłam do końca.

Moja ocena: 3+/10

ZWIASTUN: