Hana Yori Dango Sezon II

Drugi sezon najpopularniejszego, japońskiego romansu idzie w myśl „kocham go, ale powiem mu, że wcale tak nie jest, tak będzie fajniej”. Bohaterowie na okrągło się schodzą i rozchodzą, ten kocha tą, ta tamtego,  ona jeszcze kogoś innego, a patos leje się hektolitrami, że trzeba nie wiadra, a wanny, żeby to wszystko pomieścić.  Oto krótka historia mówiąca o tym, że od dobrej komedii do taniego melodramatu, jest tylko jeden krok.

Typ: serial

Ilość odcinków: 11

Czas trwania: 46 min

Gatunek:komedia romantyczna, szkoła

Rok:2007

Kraj:Japonia

Reżyseria:Yasuharu Ishii, Toshio Tsuboi, Jun Muto, Shinichi Mishiro,

Scenariusz:Yoko Kamio

Obsada:Inoue Mao, Matsuda Shouta, Oguri Shun, Matsumoto Jun,

AbeTsuyoshi, Katou Natsuki i inni.

  

 Od wyjazdu Doumyoujiego(Matsumoto Jun) mija rok. I na dodatek nie daje żadnego znaku życia swojej ukochanej, Makino (Inoue Mao), która jest bardzo zmartwiona tym faktem. Los chciał jednak, że jej ojciec wygrywa bilet dla jednej osoby do Nowego Yorku, co umożliwia Tsukushi wyjazd do tego że miasta,aby odszukać Doumyoujiego. I spotyka go już zaraz na samym początku, przy tak mało romantycznym miejscu, jakim tylko może być budka z hot-dogami. Na dodatek,Tsukasa traktuje ją bardzo chłodno, dając Makino stanowczo do zrozumienia, że już nic do niej nie czuje. Dziewczyna zrozpaczona wraca z powrotem do Japonii. Krótko po swoim powrocie otrzymuje złotą kopertę, gdzie ku jej zdziwieniu znajduje się zaproszenie na urodziny Tsukasy, na które oczywiście Makino się wybiera wraz z pozostałymi członkami F4. I wtedy wychodzi na jaw plan matki (Kaga Mariko) Tsukasy; bowiem jako przyszły dziedzic, musi on poślubić spadkobierczynię korporacji Ookawahara,Shigeru (Katou Natsuki), aby ratować swoją firmę przed upadkiem.

O postaciach nie ma w sumie większego sensu się rozpisywać, ponieważ praktycznie nic nie zmienia się od pierwszego sezonu.Makino dalej pozostaje rozlazłą dziewczyną, która gdzieś pomiędzy odcinkami zgubiła swój charakter; Doumyouji idiotą w gorącej wodzie kąpanym,  Hanazawa Rui (Oguri Shun) wybawicielem w białym samochodzie, a Akira (Abe Tsuyoshi) i Sojiro (Matsuda Shouta) dalej stanowią tylko ładne tło. Jedynym nowym i jakże barwnym dodatkiem, jest narzeczona Tsukasy-Shigeru, która stanowi idealny przykład nadpobudliwej osoby, która nie potrafi usiedzieć pięć minut na tyłku.

  

Tak naprawdę, drugi sezon Hana Yori Dango ciężko jest nazwać komedią, a same tego typu sytuacje można zliczyć na palcach jednej ręki. Za to zostajemy zalani lejącym się zewsząd tanim melodramatem. Głównym sprawcą jest tego kwadrat miłosny, który jest główną osią fabuły. Makino kocha Tsukasę, Tsukasa ją, Rui kocha Makino, a Shigeru Tsukasę, przez co kompletnie  nikt nie może być szczęśliwy, bohaterowie snują się po ulicy lub smęcą w domu,a żadne z nich za cholerę nie może się zdecydować kogo konkretnie kocha,schodzą się i rozchodzą, a kiedy już wszystko wydaje się iść dobrą drogą,oczywiście musi się pojawić jakaś przeszkoda. Poziom wszelkich nieszczęść wzniósł się tutaj ponad wszelkie szczyty. Mamy więc i nieszczęśliwą,nieodwzajemnioną miłość, zakazane uczucia, stratę dobytku, małe i większe konflikty, drobne kłamstewka i spore intrygi, w cały ten Misz masz zdążyła się nawet wepchać krótkotrwała amnezja i porwanie.

   

W przypadku drugiego sezonu, jako podkład w wyjątkowo kiczowatym openingu, ponownie służy piosenka Arashi, tym razem jednak jest to piosenka Love so sweet. Ja w żadnym wypadku, nie jestem fanką tej formacji i uważam ich piosenki za zbytnio przesłodzone, to konwencją idealnie wpasowuje się w całość. Moim większym faworytem jest Flavorof Life, Utady Hikaru.  Z początku strasznie brakowało mi piosenki z pierwszego sezonu, na którą wkradło się właśnie „Flavor of life”, jednak po wielokrotnym przesłuchaniu, trzeba przyznać, że jest również dobra, co jej poprzedniczka.

Na temat obsady tak naprawdę niewiele można mówić,bo poziom od poprzedniej części niewiele się zmienił, a powtarzanie dwa razy tego samego, mijałoby się z celem. Moim jedynym, większym spostrzeżeniem jest to, że Matsuda Shouta jest ewidentnie bardzo słaby w scenach płaczu. Te wnioski wysuwam jedynie po Hana Yori Dango, bo tylko tutaj go widziałam, więc może to być mylne zdanie. W tym przypadku, biło to jednak taką sztucznością, że zauważyła to nawet moja koleżanka, która z reguły nie zwraca kompletnie uwagi na takie szczegóły. Przewijało się kilka dość ciekawych postaci epizodycznych,w które wcielili się m.in. Ikuta Toma ( pierwszy odcinek) oraz Toda Erika ( dwa ostatnie odcinki).

  

Wiadomo, że drugi sezon rzadko dorównuje pierwszego,bo odsmażany kotlet szybko traci smak, to patrząc trzeźwym spojrzeniem na obie serie Hana Yori Dango, lepiej by było, gdyby kontynuacja nie powstała ( mnie by tam zakończenie pierwszego sezonu wystarczająco usatysfakcjonowało, zawsze toby było jakieś nowatorskie podejście do wszelakich romansów.) Naprawdę, sama się sobie dziwię, że dałam radę obejrzeć to do końca, bo w pewnym momencie animozje pomiędzy bohaterami stawały się po prostu nie  do zniesienia, a realizmu w tej historii było tyle ile w Harrym Potterze i na dodatek wszystko ze słodkim zakończeniem. Seria tylko dla wytrwałych i prawdziwych fanatyków sztampowych romansów.

Mojaocena: 6/10